ສືບທອດປະເພນີບຸນອອກພັນສາ ປະວາຣະໃຫ້ທົ່ວປວງຊົນພຣະຄຣູເນືອງພິລັກ ໂຊຕິທອນ------------ວັນສຸກ ວັນທີ 26 ເດືອຕຸລາ ປີ 2007 ທີ່ຈະມາເຖິງນີ້ ກົງກັບຂຶ້ນ 15 ຄ່ຳ, ເດືອນ 11 ປີ ພສ. 2550 ປີຈໍ(ປະຕິທິນທາງຈັນທະຣະຄະຕິ, ພຣະພິກຂຸສົງໃນພຣະພຸດທະສາສນາທົ່ວໂລກ, ຈະໄດ້ທຳພິທີກັມອອກພັນສາ, ປະວາຣະນາກັມ, ໂດຍສະ ເພາະພຣະສົງລາວທົ່ວປະເທດກໍໄດ້ສືບຕໍ່ປະຕິບັດຮີດຄອງທາງພຣະພຸດທະສາສນາ, ເຊິ່ງເປັນພຸດທານຸຍາດນີ້ຢ່າງຖ້ວນໜ້າ ໂດຍບໍ່ມີຂໍຍົກເວັ້ນ ເຖິງແມ່ນວ່າບ້ານເມືອງຈະຢູ່ໃນພາວະໃດກໍຕາມ, ພຣະພິກຂຸສົງລາວບໍ່ເຄີຍຖິ້ມປະລະເລີຍ ກິດຈະວັດຂອງຕົນ ຍິ່ງບ້ານເມືອງກຳລັງພັດທະນາສ້າງສາຍິ່ງໃນປັດຈຸບັນນີ້ ພຣະພິກຂຸສົງ ກໍຄືຍາດໂຍມລາວ ຍິ່ງຕັ້ງໜ້າປະຕິບັດ ຄຸນງາມຄາມດີ ແລະສ້າງບຸນກຸສົນຢ່າງຈູບຈ້າວຫ້າວຫັນ, ໃນປີນີ້ ການເຮັດບຸນປະເພນີອອກພັນສາ ປະວາຣະນາ ກໍໄດ້ເຮັດ ຄືປີກ່ອນໆຜ່ານມາ ສິ່ງທີ່ແຕກຕ່າງແນ່ ກໍຄືສິ່ງຂອງທີ່ນຳມາເຮັດອາດປ່ຽນໄປ.ບຸນໃນທາງພຣະພຸດທະສາສນາທັງຫຼາຍແມ່ນຖືກປະຕິບັດຂຶ້ນຕາມພຸດທະປະສົງ ທີ່ມາຈາກພຸດທະບັນຍັດແນ່, ພຸດທະດຳຣັດແນ່, ເຊິ່ງພຣະພຸດທະອົງຊົງມີພຸດທານຸຍາດໄວ້, ແລ້ວສືບຕໍ່ປະຕິບັດມາບໍ່ໄດ້ຂາດ ແລ້ວປະສົມປະສານກັບຈາຮີດ, ປະເພນີ, ຂະໜົບທຳນຽມ ສືບຕໍ່ປະຕິບັດຢ່າງບໍ່ລົດລະ ຈົນກໍ່ເກີດກາຍເປັນວັດທະນະທັມທີ່ມີເອກະລັກ, ສັນຍາລັກຂອງຊາສັງຄົມທີ່ມີເອກລາດ, ສຳລັບຊາວລາວເຮົາແລ້ວ ເປັນປະເທດພຣະພຸດທະສາສນາແມ່ແຕ່ກຳເນີດຊາດ, ວັດທະ ນະທັມສ່ວນໃຫຍ່ຂອງລາວ ຈຶ່ງໄດ້ພັດທະນາມາຈາກແນວທາງຄຳສອນຂອງພຣະພຸດທະສາສນາ, ຈະເວົ້າວ່າພຣະພຸດທະ ສາສນາ ເປັນພື້ນຖານຂອງວັດທະນະທັມລາວກໍຍ່ອມເວົ້າໄດ້ຢ່າງທະນົງອົງອາດ.ບຸນອອດພັນສາ ປະວາຣະນາ ຖືວ່າເປັນວັດທະນະທັມຂອງຊາວພຸດລາວ, ການອອກພັນສາປີນີ້ ກໍເໝືອນກັບປີກ່ອນໆຜ່ານມາ ການປະຕິບັດຍ່ອມເປັນໄປຕາມພຣະທັມມະວິໄນແນ່ ທາງພຣະພຸດທະສາສນາເປັນຫຼັກ ແລະເປັນໄປຕາມ ປະເພນີວັດທະນະທັມດ້ວຍ, ບຸນອອກພັນສານັ້ນ ເປັນທັງບຸນພິທີ ແລະກັມພິທີ ຄຳວ່າບຸນພິທີ ກໍຄືພຣະສົງ ແລະອອກຕົນຍາດໂຍມ ໄດ້ປະຕິບັດດ້ວຍການໃຫ້ທານ, ຮັກສາສິນ ແລະຈະເຣີນເມຕຕາພາວະນາ, (ທານ, ສິນ, ພາວະນາ) ສ່ວນທີ່ວ່າກັມພິທີນັ້ນ, ແມ່ນວ່າພຣະສົງ ຈະຕ້ອງໄດ້ເຮັດເປັນສັງຄະກັມ ທີ່ມີມາໃນພຣະວິນັຍ ທີ່ພຣະພຸດທະອົງບັນຍັຕແລ້ວ, ເຮັດບຸນອອກພັນສາຈຶ່ງເປັນພິທີກັມຂອງຄະນະສົງ ທີ່ຖືກປະຕິບັດໃນດິນລາວມາແລ້ວຫຼາຍກວ່າສອງພັນປີ ນັບແຕ່ພຣະພຸດທະ ສາສນາເຂົ້າມາສູ່ດິນແດນຕອນນີ້ໃນສະໄໝອານາຈັກສີໂຄດຕະບອງ, ແລະເມື່ອພຣະເຈົ້າຟ້າງຸ່ມມະຫາຣາຊໄດ້ສ້າງຕັ້ງອາ ນາຈັກລ້ານຊ້າງສຳເຣັດລົງແລ້ວ ພຣະອົງກໍໄດ້ນິມົນພຣະສັງຄະທູດມາສືບທອດພຣະພຸດທະສາສນາໃນອານາຈັກລ້ານຊ້າງ ກໍນັບແຕ່ປີນັ້ນມາເລີຍ ທີ່ໄດ້ມີການເຮັດບຸນເຂົ້າພັນສາຢ່າງເປັນທາງການໃນອານາຈັກລ້ານຊ້າງ ເພາະຄຳວ່າເຂົ້າພັນສາ ແລະອອກພັນສານີ້ ຫາກແມ່ນມີພຣະສົງຢູ່ທີ່ໃດ ກໍຍ່ອມຖືກປະຕິບັດຢູ່ທີ່ນັ້ນ, ບໍ່ໄດ້ຍົກເວັ້ນ ຫຼືເລື່ອນມື້ວັນທັນຍາມ ຫຼືວ່ປີນີ້ເຂົ້າຢາກໝາກແພງບ້ານເມືອງບໍ່ສະຫງົບສຸກແລ້ວຍົກເລີກບຸນເຂົ້າພັນສາ ອອກພັນສາປະວ່າຣະນາ ຫຼືຍົກເວັ້ນພຣະສົງອົງເຈົ້າຜູ້ໜຸ່ມ ຜູ້ເຖົ້າຕອ້ງຍົກເວັນ ດ່ັງນີ້, ໝາຍຄວາມວ່າພຣະສົງທຸກອົງຕ້ອງປະຕິບັດກິດຂອງສົງນີ້ສະເໝີກັນ, ແລະບຸນອອກພັນສາປະວາຣະນານີ້ ຍັງໄດ້ປາກົດເຫັນໃນຮີດ 12 ຄອງສິບສີ່ ທີ່ບັນພຣະບູຣຸດລາວໄດ້ວາງໄວ້ເປັນບັນທັດຖານ ໃຫ້ລູກຫຼານລາວສືບຕໍ່ປະຕິບັດຈົນກາຍເປັນປະເພນີສຳຄັນຂອງສັງຄົມລາວ.ຄຳວ່າອອະພັນສາ ໝາຍເອົາວັນສິ້ນສຸດການຈຳພັນສາຕລອດໄຕຣມາດ ຂອງພຣະສົງ, ຄືໃນວັນຂຶ້ນ 15 ຄ່ຳ ເດືອນ 11 ຂອງທຸກໆປີ, ສ່ວນວັນດຽວກັນນັ້ນ ຍັງມີພຸດທະບັນຍັດໄວ້ອີກວ່າ ໃຫ້ເປັນວັນປະວາຣະນາ ຫຼືຮຽກກັນຢ່າງໜຶ່ງວ່າວັນມະຫາສັງຄະປະວາຣະນາ ອີກພິທີຫັມໜຶ່ງ ຖືວ່າວັນດຽວມີ 2 ພິທີກັມ.ປະຫວັດຄວາມເປັນມາ ຂອງວັນອອກພັນສາ ຖືວ່າເປັນວັນສິ້ນສຸດຂອງການຈຳພັນສາ ຂອງພຣະພິກຂຸສົງ ທີ່ອະທິຖານເຂົ້າພັນສາຮ່ວມກັນ ຢູ່ໃນອາວາດ, ວັດ ແລະສະຖານທີ່ໃດໜຶ່ງທີ່ພຣະພິກຂຸສົງອະທິຖານຈຳພັນສາຄົບ 3 ເດືອນ ຕາມພຸດທານຸຍາດກໍອອກ, ໄປຕາມຣະດູການ, ຄຳວ່າພັນສາ ໝາຍເຖິງຣະດູຝົນດ ບາງຄັ້ງກໍຮຽກວ່າວັສສະ, ໃນວັນນີ້ ພຣະສົງໄດ້ຮ່ວມກັນເປັນໝູ່ເປັນຄະນະປະກອບສັງຄະນກັມ ໂດຍການກ່າວອະນຸຍາດ ຫຼືກ່າວກ່າວອະນຸຍາດ ຫຼືສະແດງຄວາມໄວ້ວາງໃຈແກ່ກັນແລະກັນ ໃຫ້ວ່າກ່າວຕັກເຕືອນກັນໄດ້ ໃນເຣື່ອງລາວກ່ຽວກັນຄວາມປະພຶດ ຈະຣິຍະວັດຕ່າງໆ ນັບແຕ່ພຣະສັງຄະເຖຣະ(ພຣະຜູ້ໃຫຍ່ ຜູ້ອາວຸໂສສູງລົງມາ) ຈົນຮອດພຣະນະວະກະ(ພຣະຜູ້ພັນສາອ່ອນ) ຈະສາມາວ່າກ່າວຕັກເຕືອນກັນໄດ້, ຫຼືມີຂໍສົ່ງໄສເຊັ່ນໃດ ກໍສາມາດຊັກສ້ອມຂໍ້ສົງໄສກັນແລະກັນໄດ້ ໂດຍບໍ່ຕ້ອງເກງອົກເກງໃຈ , ການທຳປະວາຣະນາ ຖືເປັນສັງຄະກັມຊະນິດໜຶ່ງ ເໝືອນກັນກັບການບວດ, ການລົງອຸໂປສົດ ແລະສາມາດປະຕິບັດແທນການສູດອຸໂປສົດໄດ້ (ການລຳດັບທົບທວນພຣະວິໄນ ຫຼືສີນ 227) ເຊິ່ງໄດ້ກະທຳທຸກໆວັນ 14-15 ຄ່ຳຂອງທຸກໆເດືອນຜ່ານມາ ໃນຮອບປີ.ການທຳສັງຄະປະວາຣະນານີ້ ມີຄວາມມຸ້ງໝາຍຢ່າງຈະແຈ້ງ ເຊິ່ງປາກົດໃນຄຳທີ່ສົງໃຊ້ປະວາຣະນາເຊິ່ງກັນ ແລະກັນ ດ່ັງນີ້.1. ເປັນກັມພິທີລົດຢ່ອນຜ່ອນຄາຍຄວາມຂຸ້ນເຄືອງຈິດໃຈ ທີ່ເກີດຈາກການຣະແວງສົງໃສກັນແລະກັນໃຫ້ໝົດສິນ ໄປ.2. ເປັນການປະສານຮອຍແຕກແຫງ ທີ່ເກີດຈາກການເວົ້າຈາປະຕິບັດ ມນຂະນະຢູ່ຮ່ວມກັນ ໃຫ້ມີໂອກາດປັບຕົວ ແລະຄືນດີກັນໄດ້ ໂດຍໃຫ້ຄະນະສົງປະກາດຄວາມເຂົ້າໃຈເຊິ່ງກັນແລະກັນດ້ວນຄວາມຈິງໃຈ.3. ເປັນທາງສ້າງເສີມຄວາມສາມັກຄີ ໃນໝູ່ຄະນະຢ່າງກົມກຽວໜຽວແໜ້ນ ຢູ່ຮ່ວມກັນຢ່າງສະໜິດອົກສະໜິດໃຈ.4. ເປັນແນວປະຕິບັດກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມສະເໝີພາກກັນໃນການສະແດງອອກທາງຄວາມຄິດ ວ່າກ່າວຕັກເຕືອນກັນ ໄດ້ໂດຍບໍ່ໄດຈຳກັດຍົດ, ຊັ້ນ, ຕຳແໜ່ງ, ອາຍຸພັນສາ.5. ກໍໃຫ້ເກີດ “ພາລາດອນພາບ” ຮູ້ສຶກເປັນມິດຊິດເຊື້ອປາຖະໜາດີຕໍ່ກັນ ເອື້ອເຟື້ອອາທອນເຊິງກັນແລະກັນເປັນ ພື້ນຖານນຳໄປສູ່ພຶດຕິກັມອັນເພິ່ງປາຖະໜາ ທີ່ດີງາມເໝືອນກັນ.6. ຄະນະສົງ ຍ່ອມມີຄວາມສະເໝີກັນ 2 ຢ່າງຄື, ສີລະສະມັນຍະຕາ(ມີຄວາມສະເໝືພາບກັນໂດຍສິນ) ທິດຖີສະ ມັນຍະຕາ(ຄວາມເໝີພາບກັນໂດຍຄວາມຄິດເຫັນ) ອັນເປັນພຶດຕິກັມ ແລະຫຼັກປະຊາທິປະໄຕທາງຄະນະສົງ ຖດຍມີອົງສົມເດັດພຣະສັມມາສັມພຸດທະເຈົ້າໄດ້ວາງຮາກຖານໄວ້ແລ້ວ ໃຫ້ຈະເລີນງອກງາມສືບຕໍ່ໄປ.ອານິສົງຂອງການອອກພັນສານັ້ນ ສຳລັບພຣະພິກຂຸ ກໍເນື່ອງມາດ້ວຍອານິສົງຂອງການຈຳພັນສານັ້ນເອງ, ຄື ພຣະພິກຂຸສົງຈຳພັນສາ 3 ເດືອນອະທິດຖານບໍ່ໄປນອນທີ່ອື່ນ ຈົນຄົບໄຕມາດ ຕາມພຸດທະບັນຍັດ ທ່ານມີສິດທີ່ຈະຈາຣີກໄປ ພັກນອນແຮມຄືນໃນທີ່ໃດໆໄດ້ ບໍ່ຜິດພຸດທະບັນຍັຕ ແລະຍັງໄດ້ຮັບອານິສົມ(ຜົນດີ)ອີກຄື:1. ໄປໃສບໍ່ຕ້ອງບອກລາ. 2. ໄປໃສບໍ່ຕ້ອງຖືຜ້າໄປໃຫ້ຄົບໄຕຣໄດ້. 3. ລາບທີ່ອາຈະເກີຂຶ້ນທ່ານຈະມີສິດຮັບເທົ່າທຽບກັບພຣະພິຂຸອື່ນ, 4. ມີສິດທິທ່ີຈະໄດ້ຮັບອະນຸໂມທະນາກະຖິນ ແລະໄດ້ຮັບອານິສົງ ຄືໄດ້ຮັບການຂະຫຍາຍເວລາຂອງອານິສົງນັ້ນອອກໄປອີກ 4 ເດືອນ.ຂ້ໍທີ່ວ່າໄປໃສບໍ່ຕ້ອງບອກລາ ໝາຍຄວາມວ່າພຣະສົງຢູ່ກັນເປັນຄະນະ ຕ້ອງຢູ່ໃນຄວາມປົກຄອງຂອງສົງ, ເມື່ອໄປໃສມາໃສ ໃນເວລາຈຳເປັນປະຈຸບັນທັນດ່ວນບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງຄອບລາຄະນະສົງກໍໄດ້.ຂໍ້ທີ່ວ່າໄປໃສບໍ່ຕ້ອງຖືຜ້າຄົບໄຕຣ(ຄື ຜ້າ3 ຜືນ) ປົກກະຕິຜ້າທີ່ພຣະພິກສົງສາມາດເປັນເຈົ້າຂອງໄດ້(ຄືຄອງ) ມີ 3 ຜືນ ຮຽກວ່າຜ້າໄຕຣ(ໄກ) ອັນໄດ້ແກ່ຜ້າສະບົງ, ຜ້າຄຸມ ແລະຜ້າສັງຄາ, ພຣະພິກຂຸອົງໃດຫາກໄດ້ອານິສົງພັນສາແລ້ວ ໄປນອນວັນຊັນຂາທີ່ໃດ ບໍ່ຕ້ອງຖືຜ້າຜືນທີ 3 ໄປດ້ວຍກໍໄດ້ ຄືຜ້າສັງຄານັ້ນເອງ, ໝາຍຄວາມວ່າຄຸມປົກປ່າ ຫຼືຄຸມບ່ຽງບ່າໄປໃສມາໃສ ໄດ້ເລີຍ, ບໍ່ຕ້ອງຄຸມມັດເອີກກໍໄດ້, ຖືວ່າບໍ່ຜິດຕາມພຣະວິນັຍບັນຍັດອັນນີ້ສຳຄັນ ສຳລັບພຣະພິກຂຸຜູ້ຖືຜ້າຄອງ ບໍ່ແມ່ນຊິຜູກຕິດແອວໄວ້ ເໝືອນເຂົາໃຈກັນ.ຂໍ້ທີ່ວ່າລາບທີ່ຈະເກີດຂຶ້ນມີສິດໄດ້ຮັບ ໝາຍວຄວາມວ່າ ລາບອັນໃດທີ່ເກີດແກ່ຄະນະສົງນັ້ນ ພຣະພິກຂຸອົງທີ່ມີອານິສົງພັນສາແລ້ວ ຍ່ອມມີສິດທິໄດ້ຮັບ ແມ່ນແຕ່ພຣະພິກອົງນັ້ນ ບໍ່ໄດ້ຢູ່ຮ່ວມຮັບ ກໍຍ່ອມໄດ້ແບ່ງລາບໄວ້ໃຫ້.ຂໍ້ທີ່ວ່າ ມີສິດທິທ່ີຈະໄດ້ຮັບອະນຸໂມທະນາກະຖິນ ແລະໄດ້ຮັບອານິສົງ ຄືໄດ້ຮັບການຂະຫຍາຍເວລາຂອງອານິສົງນັ້ນອອກໄປອີກ 4 ເດືອນ, ໝາຍຄວາມວ່າ ພຣະພິກຂຸອົງນັ້ນມີສິດທີທີ່ຈະຕ້ອງໄດ້ຢູ່ອະນຸໂມທະນາກະຖິນ ໃນເມື່ອກະຖິນເກີດຂຶ້ນແລ້ວໃນຄະນະສົງນັ້ນ ແລະຍ່ອມໄ້ດຮັບອານິສົງກະຖິນນັ້ນຕາມພຣະວິໄນບັນຍັດ ນອກຈາກນັ້ນ ຍັງໄດ້ຂະຫຍາຍເວລາທີ່ຈະຮັບອະນິສົງກະຖິນນັ້ນໄປຮອດເດືອນ 4 ເພັງ, ກໍໝາຍຄວາມວ່າ ອະນິສົງ 5 ມຕິກາ 8 ປະຣິໂພດ 2 ນັ້ນ ພຣະພິກຂຸນັ້ນກໍຈະໄດ້ຮັບເໝືອນກັນ ຖືເປັນຫຼັກປະຊາທິປະໄຕ ເຣື່ອງສັງຄະບໍຣິໂພກ, ຂໍ້ນີ້ສຳຄັນ ມີຄົນເຂົ້າໃຈວ່າ ພຣະສົງ ອົງທີ່ຮັບກະຖິນແລ້ວ ບໍ່ສາມາດໄປນອນວັນຊັນຂາທີອື່ນໄດ້ນັ້ນແມ່ຖືວ່າເຂົ້າໃຈຜິດ ເພາະວ່າຄຳວ່າ ອານິສົງ(ໝາຍເຖິງຜົນດີ ຫຼືສິ່ງທີ່ເກື້ອກູລຕໍ່ຊີວິດ ບໍ່ແມ່ນຂໍ້ຫ້າມ ຫຼືສິ່ງທີ່ກີດຂວາງຂໍ້ປະຕິບັດ) ດ້ວຍເຫດນັ້ນຈຶ່ງຖືວ່າການໄດ້ຮັບກະຖິນແລ້ວ ຄືໄດ້ຮັບສິດທີພິເສດ ດັ່ງທີ່ກ່າວແລ່້ວໃນເບື້ອງຕົ້ນ.ກິດຈະກັມທີ່ປະຕິບັດກັນຂອງຄະນະສົງ ແລະຄະລາວາດຍາດໂຍມ ທີ່ປະຕິກັນໃນວັນອອກພັນສາ ຄື:ໃນວັນຂຶ້ນ 15 ເດືອນ 111. ຕອນເຊົ້າທຳບຸນຕັກບາດ, ຖວາຍພັດຕາຫານ ອຸທິດສ່ວນບຸນສວ່ນກຸສົນໄປຫາຍາຕິ ພີ່ນ້ອງຜູ້ທີ່ລ່ວງລັບໄປ ແລະສ້າງບຸນສ້າງກຸສົນເພື່ອສ້າງປາຣາະມີໃຫ້ແກ່ຕົນ., ຕອນສວຍຮອດຕອນແລງຖວາຍຜ້າຈຳນຳພັນສາ.2. ໄປວັດຟັງທັມມະເທສນາ ເພື່ອສະຫຼອງສະຕິປັນຍາຫາຄວາມຮູ້ເພື່ອພັດທະນາຊົນວິດຕົນ, ປະຕິບັດທັມ ເພື່ອ ຊຳຮະໃຈໃຫ້ສະອາດປາສະຈາກິເລດ.3. ໄປແກ່ດອກໄມ້ວຽນທຽນ ເພື່ອນ້ອມລະນຶກ ຫຼືບູຊາຄຸນ ພຣະພຸດ, ພຣະທັມ, ພຣະສົງ, ຄຸນພໍ່, ຄຸນແມ່ ແລະຄຸນບັນພຣະບູຣຸດຂອງຊາດ.4. ໄປໄຫຼເຮືອໄຟ ເພື່ອບູຊາຄຸນນ້ຳ ແລະເທພະດາຜູ້ຮັກສາບ້ານເມືອງ.ວັນແຮມ 1 ຄ່ຳເດືອນ 111. ທີ່ວຽງຈັນ ແລະປາກເຊແມ່ນເຮັດບຸນຊ່ວງເຮືອ.2. ບາງທ້ອງຖິ່ນຕັກບາດເທໂວ ແລະຕັກບາດດອກໄມ້ ການທຳບຸນຕັກບາດເທໂວນີ້ ແມ່ນຖືວ່າເປັນກາລະທານ ເພາະເຮັດກັນພຽງຄັ້ງດຽວຂອງໜຶ່ງປີດ ການເຮັດບຸນນີ້ ຖືວ່າບູຊາໃນວັນທີ່ພຣະພຸດທະອົງສະເດັດມາຈາກ ເທວະໂລກ “ຮຽກວ່າວັນເທໂວໂລຫະນະ” ເຊິ່ງພຣະພຸດທະອົງໄດ້ສະເດັດຂຶ້ນໄປຈຳພັນສາໂຜດພຸດທະມານດາ ທີ່ສະໄປເກີດເປັນເທວະບຸດ ຢູ່ຊັ້ນດຸສິຕາສະຫວັນ, ພຣະອົງສະເດັດໄປຈຳພັນສາທີ່ ຕາວະຕິງສາສະຫວັນເທດພຣະອະພິທັມຄັມພີ ທີ່ເຄົ້າໄມ້ປະຣິກະຊາຕທີ່ຕາວະຕິງສາວະຫວັນ ເມື່ອອອກພັນສາແລ້ວ ພຣະອົງກໍສະເດັດລົງມາຍັງມະນຸດໂລກດ້ວຍຂັ້ນໃດແກ້ວທິພ ເຊິ່ງມີຂັ້ນໃດຄຳຢູ່ເບື້ອງຂວາ ແລະຂັ້ນໃດຄຳທີ່ເບື້ອງຊ້າຍ ເວດລອ້ມດ້ວຍເຫຼົ່າເທບ ພຣະອິນ ພຣະພຣົມ. ວັນນັ້ນບາງຄັ້ງກໍຮຽດວ່າ “ວັນເປີດໂລກ” ເພາະທັງ 3 ໂລກມອງເຫັນກັນໝົດ ຄື ມະນຸດສາໂລກ, ເທວະໂລກ ແລະນະຣົກພູມ, ການທີ່ພຣະພຸດທະອົງສະເດັດລົງມາຈາກເທວະ ໂລກຄັ້ງນີ້ ພຣະສົງສາວົກ ແລະຍາດໂຍມໄປຕ້ອນຮັບພຣະອົງຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ ຈຶ່ງມີການທຳບຸນຕັກບາດໃນວັນ ແຮມ 1 ຄ່ຳນັ້ນອີກ. ສະນັ້ນ, ຫາກມີການຟັງເທດໃນວັນນີ້ ຈຶ່ງມັກຈະເທດອະພິທັມ 7 ຄຳພີ ແລະໜັງສືເທນນ້ຳ ນົມແມ່.3. ບາງທ້ອງຖິ່ນເຮັດບຸນເຂົ້າສັງຂະຫຍາ, ບາງທ້ອງຖິ່ນກໍເຮັດບຸນກວນເຂົ້າປາດຈະເຮັດງ່າຍກວ່າ.ຜົນໄດ້ຈາກການເຮັດບຸນອອກພັນສາສຳລັບຊາວພຸດ ກໍຄື:1. ວັນອອກພັນສາຖືເປັນການເຕືອນໃຈຊາວພຸດວ່າ ເວລາທີ່ຜ່ານໄປ ຊີວິດໃກ້ຈະຕາຍເຂົ້າໄປທຸກຂະນະແລ້ວ ຄວນຮີບສ້າງກຸສົນ ແລະຍັງເຮັດໃຫ້ເຖິງຄວາມປິຕິ ທີ່ໄດ້ບຳເພັງກິດຂອງຕົນຕລອດພັນສາ ແລະເປັນການເຕືອນສະຕິຢ່າງໃຫ້ຈິດຫຼົງໄປໃນອະກຸສົນ ແລະບໍ່ໃຫ້ຈິດໃຈເລີກຈາກການທຳກຸສົນ ເຖິງວ່າບໍ່ຢູ່ໃນພັນສາກໍຕາມ, ເພາະ ເປັນທາງພົ້ນອອກຈາກອະບາຍໄດ້.2. ປະໂຫຍດທີ່ໂດດເດັ່ນ ກໍຄືປະໂຫຍດຈາກການປະວາຣະນາ ທີ່ສົງກະທຳກັນໃນວັນອອກພັນສາ ເພື່ອໃຫ້ພຣະສົງ ດຳລົງໄວ້ຢ່າງເປັນປຶກແຜ່ນແໜ້ນໜຽວ ຢາກແກ່ການທຳລາຍຂອງສັດຕູໄດ້, ບັນດາຄາຣະວາດ ເຮົາມອງເຫັນຜົນດີເຊັ່ນນີ້ ຄົນໃນຊາດເຮົາທຸກຝ່າຍຫັນໜ້າເຂົ້າມາຫາກັນ ປຶກສາຫາຣືກັນ ດ້ວຍຈິດທີ່ກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມສາມັກຄີ ຈະເປັນພະລັງໜຶ່ງ ທີ່ຈະພັດທະນາຊາດໃຫ້ກ້າວເຂົ້າສູ່ຄວາມຈະເຣີນຮຸ່ງເຮືອງ ໝັ້ນຄົງ ແລະສະຖານພອນໄດ້.3. ເຕືອນສະຕິຕົນ ເຕືອນສະຕິສັງຄົມ ບໍ່ໃຫ້ມີຄວາມປາໝາດ ສະພາວະທຸກຢ່າງມີການປ່ຽນແປງ ບໍ່ມີສິ່ງໃດຄົງທົນໄດ້ ເຊັ່ນດຽວກັບການເຂົ້າພັນສາເມື່ອເຂົ້າແລ້ວກໍຕ້ອງອອກໝູນວຽນປ່ຽນກັນໄປດ່ັງນັ້ນ, ສິ່ງທີ່ຍັງຢູ່ ແລະສ້າງເສີມບຸກຄົນ ບຸນກຸສົນ ທີ່ເກີດຈາກທານ, ສິນ, ພະວະນານັ້ນ.4. ການອອກພັນສາເປີດໂອກາດໃຫ້ຜູ້ອື່ນຊຳຮະຄວາມຜິດ ຂອງຕົນໄດ້ ຄືຫຼັກຂອງການທຳປະວາຣະນາ ປົກກະຕິ ຄົນເຮົາຄົບການເຫິງນານແລ້ວ ກໍຈະເຜີຍ “ສັນດານ” ທີ່ແທ້ຂອງຕົນອອກມາ ອາດຈະບໍ່ດີແນ່ແຕ່ຕົນເອງບໍ່ຮູ້ ບໍ່ເຫັນ ເໝືອນກັບ “ເສັ້ນຜົມບັງພູເຂົາ” ແຕ່ຄົນອື່ນພັດມອງເຫັນຈຸດບົກຜ່ອງເຫຼົ່ານັ້ນ ແຕ່ບໍ່ກ້າຕັກເຕືອນ ດັ່ງນັ້ນ ຕົນເອງຕ້ອງປະຣາວະນາກັບໝູ່ວ່າ ຫາກເຫັນສິ່ງຜິດພາດຂອງເຮົາ ຂໍໃຫ້ໝູ່ບອກເຕືອນດ້ວນຈິດເປັນກຸສົນ ຄວາມສັມພັນກໍຈະພອກພູນງອກງາມ ແລະໝັ້ນຄົງຍິ່ງຂຶ້ນ.5. ໄດ້ຂໍ້ຄິດທີ່ວ່າ ຄົນເຮົາສ່ວນຫຼາຍມັກຈະລຳອຽງ ເຫັນວ່າຕົນເອງເປັນຝ່າຍຖືກສະເໝີ ຄວາມຜິດຂອງຕົນບໍ່ເຫັນ ຄວາມຜິດຂອງຄົນອື່ນເຫັນງ່າຍກວ່າ ເຊິ່ງເປັນສັນຊາຕະຍານຂອງເຮົາ ດັ່ງກອນທີ່ວ່າ “ໂທດຄົນອື່ນເຫັນເຫັນຊ່ຳພູເຂົາ ໂທດຂອງເຮົາມອງບໍ່ເຫັນເທົ່າເສັ້ນຂົນ, ຕົດຄົນອື່ນເໝັນຈົນເບື່ອເຫຼືອຈັກທົນ ຕົນຂອງຕົນເຖິງເໝັ້ນ ບໍ່ເປັນສັງ” ເມື່ອຮູ້ວ່າ ຄົນເຮົາຍ່ອມລຳອຽງເຂົ້າຂ້າງຕົນ ຫຼືຝ່າຍຕົນສະເໝີ ດ້ວຍກາມະກິເລດ ແລະທິດຖີມາຄອບງໍາ ເມື່ອຮູ້ວ່າທາງທີ່ຈະພັດທະນາຕົນ ສັງຄົມ ໃຫ້ເຖິງເຊິ່ງຄວາມຈະເຣີນຈະເຣີນ ກໍຄືຫຼັກທັມວ່າດ້ວຍຄວາມເປັນກາງ ແລະຄວາມສາມັກຄີ ມະນຸດຈົ່ງສະແດງການຍອມຮັບໃນສິ່ງນັ້ນ ແລະອະນຸຍາດໃຫ້ຄົນອື່ນ ເຕືອນເຮົາ ແລະເຮົາເອງ ກໍເອົາການທີ່ວ່າ “ຊົ່ວຄົນອື່ນກະຊ່າງເຖີດເຮົາບໍ່ເຫັນ ເຮົາຈະພັດທະນາຕົວດັ່ງທີ່ເຂົາ ເປັນ ດີທີ່ເຫັນຂອງເຂົາເຮົາເອົາມາ.6. ເປັນການສ້າງຄວາມມີມະນຸດສຳພັນ ສ້າງຄວາມສະໝານສາມັກຄີ ດ້ວຍການເປີດໃຈເຊິ່ງກັນແລະກັນ ຢູ່ດ້ວຍກັນໂດຍບໍ່ມີເລ້ຫລຽມ ເຮັດໃຫ້ສັງຄົມຕົນມີສັນຕິສຸກ, ສັນຕິພາບ ແລະພາຣາດອນພາບ ຢ່າງໝັ້ນຄົງຕາມແນວທາງ ພຣະພຸດທະສາສນາແລ.
